درد و نفرین

آدم هیچ جا نباید آرامش داشته باشد. نشسته‌ای داری ویس می‌نویسی و درس می‌خوانی. یک لحظه حس می‌کنی خسته ای. همینطور که هنزفری را از گوشَت درمی آوری و موهایت را تکان می دهی و به بدنت کش و قوس می دهی . صدای آهنگ نفر دیگری را می شنوی که .. درد و نفرین بر سفر باد ..! تک تک سلول های خاکستری مغزم را به کار می گیرم تا به زوایای اسپیلنتی که قرار است بسازم توجه کنم ، نه به چیزی که خواننده دارد می خواند . صدای ویس را بلندتر می کنم و زود هنزفری را توی گوشم جا میدهم . قلبم را حس میکنم که انگار توی سینه ام فشرده می شود .. درد و نفرین بر سفر باد .. سرم را بیشتر لابه لای برگه هایم فرو می کنم . خواص موادی که قرار است اسپیلنتم را بسازم چه ویژگی ای دارد ؟ بعد ادامه می دهم .. ادامه می دهم . موفق شده ام . حالا دیگر صدای آهنگ را نمی شنوم فقط زیر لب زمزمه می کنم .. درد و نفرین بر سفر باد .. باید راه حلی داشته باشم و بلخره وبلاگم . می نویسم و دورش می اندازم تا بهش فکر نکنم . بهش فکر نمی کنم . فکر نمی کنم ..